تشکر

به نام خالق هستی 

سلام. 

     حدود یک سالی از دان یکم میگذشت. دونبال باشگاه می گشتم و جز در بسته به جایی بر نمی خوردم. اما ایمان داشتم که اگه خدا بخواد بلاخره پیدا میشه. اون موقع ها تو باشگاه مجیدیه پیش آقا مهدی شیرخدایی تمرین می کردم. یه روز مسئول باشگاه مجیدیه بهم گفت: مجید اگه یه کلاس بهت بدم وای میستی؟» شکه شده بودم و با تته پته گفتم آره چرا که نه. 

     همیشه دلم می خواست بچه های کوچیک رو جوری تربیت کنم که مرد بار بیان یه مرد واقعی خدا هم نا مردی نکرد و ۴۰ تا بچه گذاشت تو کاسم. یادش بخیر. روز اولی تا نیم ساعت فقط بهت زده بهشون نگاه میکردم. نیم ساعت بعدی تونستم تو یک خطشون کنم و نیم ساعت هم نرمش دادم و کلاس تموم شد. 

روزها و ماه ها گذشت تا به امروز. راستشو بخواین من تلاشی نکردم. این بچه ها بودن که با انرژیشون با پاکیشون محبتشون و معصومیتشون منو به این کار واداشتن. وقتی نگاهشون میکنی نمیتونی بهشون دروغ بگی و نمیتونی از زیر تمرین دادن و برنامه ریزی براشون فرار کنی. اونقدر جمعشون جذابه که وقتی کمر درد گرفتم پیش خودم گفتم حتی اگه روزی روی ویلچرم بشینم باز سر کلاسم میرم. چند هفته ای گذشت ولی ناتوانی خودم رو حس می کردم. احساس شرمندگی می کردم از اینکه دارم باعث افتشون میشم و اینکه مدام بچه ها بهم اعتراض میکردن که مگه کمرت درد نمی کنه و ازمن می خواستن که به خودم فشار نیارم. مطمئنم اگه شما هم جای من بودید کاری جز این نمی کردین.  

با این وجود باید از استاد عزیزمون تشکر ویژه ای داشته باشم. انشاالله هر کجای دنیا که هستند شاد و پاینده باشن که اگه ایشون نبودند افتخار خدمت به مردان نیرو کار مجیدیه۳ رو نداشتم. 

خدا را فراوان شکر.  

یا حق